BEDREIGING

Dit is een verhaal dat ik geschreven heb.

"Toen ging ze terug naar de plek waar ze hem voor het laatst gezien had. Ze glibberde met haar fiets over de besneeuwde weg. Waarom moest ze juist met dit klote weer dat oude huis opzoeken? Waarom moest ze persee op déze grijze dag oude herinneringen ophalen? 
Ze fietste langs een verlaten straat. Hier moest het zijn. Maar het leek niet op de plek als in haar gedachten. Ongelooflijk hoeveel het huis veranderd was in een halfjaar tijd.

Ze was nog steeds boos dat hij haar niet vertelt had dat hij verhuist was. Sterker nog, hij had helemaal niet meer met haar gesproken.
Een tijdje geleden had er nog een verkoopbordje gestaan. Dat was nu vervangen voor een bordje met 'Verkocht' erop. Maar het huis zag er nog leeg uit.
Toen opeens voelde ze een hand op haar schouder. Ze keek achterom maar er was niemand
Ze tuurde in de mist of ze toevallig iemand weg zag lopen. Maar dat was niet het geval. Ze had niet gezien waar hij vandaan kwam, maar ineens stond er een man voor haar neus.
'Hallo Nora' zei de man.
'Hoe.. hoe.. weet u mij naam?' stotterde Nora. De man had een lang zwart gewaad aan en keek haar vriendelijk aan. Maar toch heeft hij iets griezeligs, dacht Nora.
'Ik ben hier net komen wonen,' begon hij.  'Hier woonde een vriend van mij. Zijn zoon had het vaak over je. Toen ik je net door het raam naar binnen zag kijken wist ik dat jij Nora moest zijn.' 
Nora was verbaasd dat Matt het over haar had gehad terwijl hij haar compleet genegeerd had. Ze had de heletijd gedachd dat hij haar vergeten was.
'Wat zei Matt dan over mij?' vroeg Nora nieuwsgierig.
'Genoeg om uit te concluderen dat je een bijzonder meisje bent.'
'Maar, wat dan?' Nora kon niet tegen het geheimzinnige gedoe van de man. 
De man zweeg. 'Hoe heet u?' vroeg ze tenslotte.
'Ik heet Sebastiaan. Maar je mag me ook Bas noemen.'
Nora ging er verder niet op in. Het kon haar eigenlijk niet schelen hoe hij heette.
'Wat heeft Matt over mij gezegt?' begon ze weer. Ze moest weten wat hij gezegt had.
'Je bent bijzonder' zei Sebastiaan. Het was geen antwoord. Matt zou dat nooit gezegd hebben. 
Het viel Nora nu pas op dat Sebastiaans ogen nog geen seconde naar iets anders hadden gekeken dan naar haar. Hij deed een stap naar haar toe en had een blik in zijn ogen dat zei dat ze moest vluchten.
Ze luisterde naar die blik en struikelde naar haar fiets toe. Maar hij pakte haar arm vast om haar tegen te houden. Ze wilde schreeuwen, maar toen besefte ze dat zijn hand op haar mond lag. Wat die man ook van haar wilde, ze was niet van plan hier te blijven. 
Ze probeerde zijn hand weg te duwen maar hij was te sterk. Ze begon te slaan en te schoppen. Blijkbaar had het geholpen want ze kon zichzelf uit zijn greep bevrijden.  
Ze rende naar haar fiets toe en stak met trillende handen de sleutel in het slot. Verschikt zag ze dat hij een mes uit zijn zak had gehaald. Het lukte net weg te fietsen tot hij het mes in haar fietsband stak. 
Ze gleed uit over het ijs dat op de weg lag en viel een paar meter verderop op de grond.
Hij liep naar haar toen en hield het mes dreigend tegen haar keel aan zodat ze geen kant op kon. 'Wat moet je!' gilde ze. Maar het leek erop dat er geen kans meer was om te ontsnappen..."

Moet hier een vervolg op komen?